Propozycja Jęczenia
Głównym objawem u naszych chorych był ból i związane z nim wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych okolicy lędźwiowej, dlatego na początku leczenie miało na celu złagodzenie tych dolegliwości. Stosowano więc
– łagodne zabiegi cieplne (naświetlania promieniami podczerwonymi z filtrem niebieskim – lampą sol lux),
– zabiegi elektryczne z użyciem prądów zmiennych (prądy diadyna- miczne, prądy interferencyjne),
– łagodny masaż ręczny,
– niekiedy wyciąg grawitacyjny za miednicę.
Po złagodzeniu fazy ostrej stosowano bardziej różnorodne zabiegi jak:
– intensywniejsze zabiegi cieplne (naświetlania promieniami podczerwonymi bez filtru, okłady z parafiny),
– zabiegi z użyciem prądu stałego i leków (jontoforezy sterydowe, nowokainowe lub wapniowe),
– kinezyterapię i masaż, w celu poprawienia ustawienia kręgosłupa i zniesienia wzmożonego napięcia mięśni.
Sposób stosowanego przez nas leczenia najczęściej okazywał się doraźnie skuteczny. W kilku przypadkach szczególnie „opornych” na to leczenie z dobrym skutkiem stosowaliśmy sznurówkę Hohmanna jako rodzaj zapobiegania nadmiernej ruchomości w tym odcinku. Ze względu jednak na ujemne skutki dłuższego unieruchomienia, jak osłabienie siły mięśni, szczególnie krótkeh mięśni kręgosłupa i brzucha, noszenie sznurówki zalecaliśmy tylko okresowo i to wyłącznie w zaostrzeniach i sytuacjach życiowych wymagających większych wysiłków fizycznych. Szczególną uwagę zwracaliśmy na ćwiczenia kinezyterapeutyczne mające na celu odtworzenie osłabionego gorsetu mięśnowego tego odenka. Udzielaliśmy także instrukcji, jakie należy stosować ćwiczenia i jak zachowywać się w różnych sytuacjach sprzyjających nawrotom, aby ich uniknąć lub wydłużyć czas przerw między nimi.
Dodaj komentarz