RECEPTORY SĄ BIOPOLIMERAMI?
W celu ustalenia budowy różnego typu receptorów poczyniono wiele wysiłków. Przypuszcza się, że receptory są biopolimerami umieszczonymi w błonie komórkowej. Zasadniczy zrąb receptora ma stanowić trzeciorzędowa struktura białkowa, której ukształtowanie konformacyjne jest usztywnione przez fosfolipidy, nukleotydy, mukopolisacharydy lub inne makrocząsteczki [360], Dzięki budowie przestrzennej i rozkładowi potencjalnych punktów wiązania i odpychania różnorakich grup chemicznych receptor może wybiórczo „odłowić” z płynów ustrojowych cząsteczki związków chemicznych, które pasują do jego kodu wiązań. Struktura chemiczna agonisty jest w stanie uruchomić ukryty w receptorze „punkt zapłonu”, który zapoczątkowuje ciąg biologicznych reakcji charakterystycznych dla pobudzenia komórki. Struktura chemiczna antagonisty tylko pozornie pasuje do receptora (fałszywy klucz według Fischera), lecz w gruncie rzeczy jest jałowa, ponieważ nie potrafi uruchomić „mechanizmu spustowego” w receptorze.
Powyższe rozważania są hipotetyczne i mają na celu przybliżenie pojęcia receptora. W sposób ścisły można charakteryzować receptory oraz wpływających na nie agonistów i antagonistów jedynie za pomocą metod matematycznych stosowanych w farmakologii molekularnej. W tym celu używa się krzywych Ariénsa [42], wartości pA2 i pAjj Schilda [45], stałej dysocjacji kompleksu receptor-agonista Furchgotta [349], określenia konkurencyjności antagonizmu według Patona i Ranga [779] oraz określenia powinowactwa i aktywności wewnętrznej według Van Rossuma [1016]. Teorii budowy i działania receptorów farmakologicznych poświęcono opracowania monograficzne [274, 1052],
Dodaj komentarz