Stan uczuć a wierność – rozwinięcie
Gdy natężenie uczucia miłości maleje, tendencje poligamiczne przy- bierają na sile. Pojawia się skłonność do zainteresowania się innym partnerem, dążenie do zespolenia seksualnego z nim. Tendencje te są zwykle hamowane poczuciem obowiązku, uczuciem przyjaźni, żywionym dla partnera, lojalnością, chęcią oszczędzenia mu zmartwień itp. Dochowanie wierności w tym okresie nie jest już spontaniczne, automatyczne, lecz możliwe jest na drodze wysiłku, samoopanowania i opanowania swych skłonności poligamicznych. Dochowanie wierności mogą ułatwiać uczucia pozytywne, żywione dla stałego partnera, posiadanie wspólnych dzieci. Jeśli jednak nie ma dzieci w małżeństwie, a w miarę przemijania miłości rozwijają się uczucia negatywne (jako wynik konfliktów, braków i niedoboru partnerów) – sens i możliwość dochowania wierności stawać mogą pod znakiem zapytania. W miarę przemijania miłości wzrastają tendencje poligamiczne, ale w wielu przypadkach równocześnie utrzymują się tendencje monogamiczne w sensie zachowania stałego partnera tylko dla siebie. A zatem człowiek może być poli-monogamistą nie tylko na przemian, ale i – w pewnych sytuacjach – jednocześnie, gdy istnieją u niego obie te sprzeczne tendencje w tym samym czasie.
Gdy aktualnie człowiek nie przeżywa uczucia miłości, lecz stan znudzenia partnerem seksualnym, tendencje poligamiczne zwykle są najsilniejsze. Może wtedy występować nie tylko zainteresowanie skierowane na różnych osobników, ale również pragnienie przeżycia miłości na nowo. Dochowanie wierności poprzedniemu partnerowi jest w tym stanie najtrudniejsze i możliwe jedynie z poczucia obowiązku lub ze względu na wymaganie religijne czy też innego rodzaju zobowiązania.
Dodaj komentarz