Osobnicza nadwrażliwość chorego na określony związek chemiczny
W wielu przypadkach uszkodzenie nerek jest wynikiem osobniczej nadwrażliwości chorego na dany związek chemiczny. Sam lek lub jego metabolity mogą pełnić funkcją antygenu lub haptenu, który w połączeniu z białkami osocza lub komórek wywołuje powstawanie przeciwciał. Tworzące się kompleksy antygen-przeciwciało uruchamiają procesy immunologiczne, które przy udziale dopełniacza uszkadzają naczynia nerkowe, kłębki, cewki i/Iub tkankę śródmiąższową. Do podobnych reakcji może dochodzić, wówczas, gdy lek uszkadzając tkanki czyni je antygenowe obcymi dla organizmu z następową autoagresją. W takich przypadkach stwierdza się niekiedy badaniem immunofluorescencyjnym obecność w zmienionych tkankach immunoglobulin oraz frakcji dopełniacza. Do immunologicznego uszkodzenia nerek może również dochodzić na drodze odczynów komórkowych. Niekiedy udaje się to potwierdzić in vitro dodatnią reakcją zahamowania migracji makrofagów pod wpływem podejrzanego antygenu.
Niektóre leki lub ich metabolity mogą wysalać się w cewkach nerkowych lub też tak znacznie zwiększać wydalanie produktów przemiany materii, np. kwasu moczowego, że ich kryształy wytrącają się w świetle cewek, zatykając je i w ten sposób prowadząc do powstania mechanicznej mocznicy wewnątrznerkowej. Inne mogą wywołać wysalanie się złogów w miedniczkach i moczowodach z następową mocznicą pozaner- kową. Ponadto mocznica pozanerkowa może być wynikiem polekowego zwłóknienia pozaotrzewnowego, upośledzającego odpływ moczu przez moczowody.
Dodaj komentarz