Rozpoznanie kamptokormii
Chorego trzeba dokładnie zbadać, jednakże nie jest wskazane, by badanie to trwało zbyt długo, gdyż umocni to chorego w przekonaniu, że jego choroba ma podłoże organiczne.
Rozpoznanie kamptokormii opiera się na następujących kryteriach. – 1. Brak objawów ortopedycznych i neurologicznych ze strony kręgosłupa.
– 2. Ustępowanie ustawienia zgięciowego kręgosłupa po położeniu się do łóżka.
– 3. Ustępowanie zgięcia tułowia po zastosowaniu sugestii.
Pacjenci są początkowo uprzejmi
Pacjenci są początkowo uprzejmi i przyjaźnie nastawieni do zespołu leczącego, ale zmieniają się niekorzystnie przy próbach leczenia. Trzeba podkreślić, że u większości chorych stwierdza się objawy neurotyczne o innych umiejscowieniach nierzadko bóle krzyża wykrywa się u ojca chorego.
Leczenie musi być ukierunkowane na przywrócenie chorego do służby wojskowej lub pracy. Terapia polega głównie na cierpliwych próbach przywracania choremu prawidłowej postawy ciała (np. sposobem codziennego sięgania do coraz wyżej położonego punktu na ścianie) po uprzednim wyjaśnieniu mu istoty choroby. Trzeba przyznać, że np. u rekrutów najskuteczniejszą formę leczenia stanowi zwolnienie „do cywila”. Niektórzy lekarze uzyskiwali szybkie wyleczenie (Willford Hall, United States Air Force Hospital) oświadczając chorym, że nie można ich odesłać do domu przed przywróceniem prawidłowej postawy ciała.
Powszechność bólów krzyża oraz niedostateczna wiedza o istocie choroby, możliwościach profilaktyki i terapii w społeczeństwie, a także w całym środowisku lekarskim, powodują zarówno zbędne cierpienia chorych, jak też olbrzymie straty w budżecie państwa.
Przekonanie, że każdy ból krzyża stanowi nieuleczalne i obezwładniające chorego schorzenie oraz niesłychana tolerancja wobec milionów osób lekceważących pracę powodują wielką łatwość w uzyskiwaniu zarówno zwolnień chorobowych, jak też rent i odszkodowań z tytułu bólów krzyża.
Dodaj komentarz